Avontuurlijke autorit naar Udabno

Zo...gelukkig zijn we goed aangekomen in onze volgende bestemming. Udabno, dichtbij de Azerbedjanische grens. We wilden hier graag heen omdat er hier een interessant klooster in de buurt is, en omdat het landschap totaal anders is als in de rest van Georgie. Meer een woestijnlandschap.

Christoph heeft de huurauto in Tiflis vanmorgen opgehaald, we hebben uitgecheckt en om half 1 zijn we gestart. Janita doet de navigatie met google maps en Christoph let op het verkeer. In Tiflis heel chaotisch, alles rijdt door elkaar, knipperlichten schijnen niet te bestaan. Maar gelukkig zijn we snel uit de stad en hebben een route gepland via Rustavi, tja.....hadden we dat maar anders gepland. De weg is een en al gaten, er ligt veel afval aan de kant, we zien nog niet veel van het aanschijnend mooie Georgie. Schaapskuddes over de weg, het landschap wordt steeds droger en het asfalt maakt plaats voor onverharde weg. Maar we hebben gewoon een Dacia, en geen 4Wd. Volgens de navigatie moeten we nog maar 20 km. Maar de weg wordt nu wel heel slecht, gaten en grind, en het gaat een berg op. we passeren een militairpost, die houden ons met verrekijkers in de gaten. Janita vindt het al niet meer zo leuk. De auto redt het net de berg op, maar dan, waar is de weg? We zien hem niet, en nog een keer hetzelfde rondje de berg af en weer op, onder het toeziend oog van de militairen besluiten we maar niet te doen en gaan we dus terug richting Tiflis om vervolgens een grotere weg volgens de kaart te nemen.

Gelukkig is dit beter te doen, het landschap wordt steeds mooier, kort na Sagarejo verlaten we de grote weg, we houden ons hart vast wat er nu weer komt, maar gelukkig valt het mee. Veel schaapskuddes over straat. Prachtig weer en een prachtig landschap. We passeren een paar zoutmeren en dan komen we om kort na 17.00 aan in het kleine dorp Udabno waar we een nacht in het guesthouse 'Home in Udabno' geboekt hebben. We rijden het erf op en de vrouw des huises verwelkomd ons. Ze spreekt russisch, maar wij helaas niet, maar met een paar woorden engels komen we er uit. Het huis ziet er aan de buitenkant bouwvallig uit. Via een trap gaan we naar de bovenverdieping waar een kamer voor ons is. Een gemeenschappelijke badkamer en keuken hebben we voor ons alleen omdat er geen andere gasten zijn. Het ziet er keurig uit! Carolyn heeft gelijk een nieuwe vriend, een hondje Jessi. Hij loopt haar overal na.

We lopen nog een beetje rond door het dorp, de koeien komen terug van de weides en lopen gewoon door de (onverharde) straten. Heel landelijk en er is verder echt niets. Tegenover schijnt een restaurant te zijn wat van een pools echtpaar gerund wordt. we hebben pech, ze zijn aan het verhuizen, maar gelukkig krijgen we nog een bord met soep. We raken nog aan de praat met een Duitser die daar vrijwillig meehelpt tegen logies en ontbijt. Hij reist al 3 maanden rond, door Turkije en Georgie. Interessant! Het bordje soep was het duurste eten wat we in Georgie gegeten hebben, we betalen voor de soep 6 euro, maar ja, er was verder niets. We zitten nog in de gemeenschappelijke keuken, er is geen verwarming en s'nachts wordt het toch wat koud. Gelukkig hebben we een warm bed en gaan we maar slapen, morgen bekijken we de omgeving!